dilluns, de març 03, 2008

Despegan?

Leía hoy la Contra atraído por el titular "la ebriedad es un derecho humano fundamental", cuando vi la frase "nuestras vidas insatisfactorias, esclavizadas por el rendimiento económico".
Justamente la semana pasada pensaba en este tema. Al final, después de dos décadas sólo soy un número más dentro de un sistema que a mi modo de ver no conduce a nada. ¿Por qué os levantais cada mañana y "trabajais" 8 horas en un puesto que sólo os aporta dinero para soñar y stress para morir?
El sentimiento que se apodera de mi es complicado de gestionar. Unas ganas fuertes, tangibles, de dejarlo todo y hacer un cambio de rumbo. Ir hacia el sueño de montar un chiringuito en una playa de esas que a mi tanto me gustan y donde mi mayor preocupación sea qué voy a comer por la noche.
Sin embargo, esos cambios implican tener un valor del que no dispongo ahora mismo. Y sino valor, las ganas.
A propósito de este tema, en un periódico leía que una figura respetada de nuestra sociedad opinaba que había muchas mentes brillantes arruinadas por la holgazanería. Y me sentí identificado. Dispongo de un expediente académico brillante hasta que en la uni me di cuenta de que todo ese esfuerzo no había servido para nada, ya que mi formación como persona humana no había sido todo lo brillante que yo hubiera deseado. A partir de allí ajusté el esfuerzo al mínimo para aprobar. Y creo que no soy el único que lo ha hecho. Creo que cuanto más brillante es uno o de cuanto más capacidad de pensamiento analítico y/o lógico dispone, antes se da cuenta de que la vida que nos han diseñado no sirve más que el papel mojado en que se han convertido nuestros primeros versos de amor.
Sigo teniendo esas ganas de dejarlo todo, sobretodo tras la bronca del boss de hoy, pero me siguen faltando las fuerzas. Es fácil dejarlo todo en un papel o en un blog, pero no hay tantos que hayan dejado su medio éxito profesional, su piso en propiedad, sus amigos conocidos y sus amigos desconocidos; por el sueño utópico de una playa en que la vida cobre por fin el sentido para lo que fue concebida.

8 comentaris:

Jordi Casanovas ha dit...

Sembla que avui és dia de bronques jo n'he tingut una amb un company...

Rita ha dit...

Un amic d'uns amics, després de vendre's l'empresa, ho acaba de fer. De tota manera, són coses que s'han de meditar molt. Fa anys quan em passava alguna cosa a la feina o a nivell sentimental també ho pensava, però això és fugir. Prendre una decisió així, a cop calent, et pot portar més problemes encara. Ara, si de debò ho vols fer, com aquest amic, tot i que va trigar messos en decidir-ho i ha estat uns mesos en gestionar-ho, endavant.

Jobove - Reus ha dit...

sensa entrar al tema, avui m'he fixat amb la fotografia de la capçalera teva, és una passada, felicitats

salut

Judit Ortiz ha dit...

Fés-ho, jo ho vaig fer, només em falta arribar a la platja idíl.lica, però allà vaig.

Waipu Carolina ha dit...

Es tan dificil seguir esos sueños, ya que a medida que nos hacemos mayorcitos se nos van pegando más la comodidad, la tranquilidad de tener todo a mano, de saber que pasará y entonces se siente miedo, mucho miedo a lo desconocido.
Yo al menos me siento feliz que en un momento de mi vida hice lo que me dictaba el corazón. Me enamoré apasionadamente (suena cursi pero sí)y no pensé mucho en dejar mi trabajo, casa, coche , amigos, estabilidad por ser libre con mis sentimientos.
Para mi el amor fue un motor muy potente.
Y no hubo nada que me hiciera desistir.
Y aquí estoy. Feliz de haber seguido a mi corazón, porque si no lo hubiera hecho jamás me lo hubiera perdonado.
Me alejé del tema...???jaaa
te debemos el meme, no se me olvida...
Un beso Y aprovecha a hacer todo lo que desees ahora!

rosa ha dit...

a vegades la formació acadèmica no serveix de res...si per un bon sou només...perquè llavors és quan t'exigeixen molt més.
si a vegades voldria marxar a un poblet de muntanya i tenir una granja o una masia i veure la vida passar tota planera.

borrego ha dit...

Jo vaig fer el pas fa més de 10 anys. Ara ja puc viure del que em passa pel cap, amb llibertat creativa però... per mantenir-lo has de tenir la mateixa disciplina i uns horaris semblants. Es una decisió difícil però val la pena. Ara, si no la prens, no passa absolutament res, serà la teva decissió.

Clint ha dit...

...i comprar una barca i passejar turistes enmig de blanques mars caribenyes...va, una altre birra?